Jan van den Brink
Uitgejaagd

Hij leunt vermoeid tegen een pilaar, de marmeren jager. Zijn blik is leeg, zijn hand nog rustend op de mantel van overmoed.
De jacht is voorbij, het vuur gedoofd.

Voor hem strekt zich een perfect gazon uit, strak gemaaid, eindigend in een statig landhuis — een paleis van beschaving, schijnbaar onaangetast door strijd of tijd.

Maar onder de bogen van Jan van den Brinks fantasiearchitectuur klopt iets niet. De vloer zakt, de trappen leiden nergens heen, en wat massief lijkt, blijkt soms lucht.

Het is alsof de wereld zelf moe is geworden van haar spel van macht en decorum.
Wat blijft, is stilte — en een man van steen, die ooit op jacht ging, maar nu enkel rust.

Met 'Uitgejaagd' bracht Jan van den Brink een ode aan het einde van de drang. Aan de schoonheid van overgave, van stilstaan in plaats van najagen.

En aan het spel tussen werkelijkheid en illusie, dat in zijn werk nooit ophield — zelfs niet als de jager dat wel deed.