Leo van den Ende
Molen in Noordwijk

Dit schilderij ademt de tijdloze sfeer van het Hollandse voorjaar: een uitgestrekt tapijt van bloeiende tulpen in rood, geel, wit en roze, dat zich als een levend mozaïek voor je ogen ontvouwt.

Middenin deze kleurenpracht staat de Hoogewegse wipmolen, al sinds 1652 een onverzettelijke wachter langs de Leidse Vaart.

Het schilderij van Leo van den Ende vangt die unieke combinatie van menselijk vernuft en natuurlijke schoonheid: de molen als symbool van Hollandse nijverheid, omringd door de tulpenvelden die de Bollenstreek wereldberoemd hebben gemaakt. De lucht is speels gevuld met lichte wolken.

Historisch gezien is dit stukje Noordwijk, het buurtschap Noordwijkerhoek, eeuwenlang een gebied geweest waar landbouw en later de bloembollenteelt bloeiden.

In de jaren ’60 kleurden de velden nog rijkelijk in de lente, precies zoals Van den Ende ze hier vastlegt. Tegenwoordig zijn de bollen hier grotendeels verdwenen en vervangen door groentetuinen, maar de molen waakt nog steeds over de plek—een stille getuige van de veranderingen door de tijd heen.

Het schilderij roept zo niet alleen nostalgie op, maar ook een gevoel van trots: het is een ode aan een landschap dat ons herinnert aan de kracht van traditie én de blijvende aanwezigheid van iconen die de tand des tijds trotseren.