Leo van den Ende
Slot Teijlingen

Dit schilderij van Leo van den Ende ademt een sfeer van verstilde zomerweelde. De warme baksteenrode tinten van het kasteel contrasteren zacht met het frisse blauw van de lucht en de lichte pasteltinten van de wolken.

Het water rondom het slot weerspiegelt rustig de massieve torens en gevels, waardoor het geheel een gevoel van tijdloze rust en bijna sprookjesachtige harmonie oproept. Je voelt de warmte van de zon op de muren, de geur van het groen rondom de gracht, en de stilte die slechts door vogelgezang wordt doorbroken.

Slot Teijlingen is een van de oudste kastelen van Nederland, gebouwd in het begin van de 13e eeuw. Oorspronkelijk was het een ronde waterburcht die diende als verdedigingswerk aan de rand van de Haarlemmerhout, in het grensgebied tussen Noordwijk en Haarlem.

Eeuwenlang was het een plaats van aanzien, bewoond door adellijke families. Het kasteel raakte echter zwaar beschadigd door een brand in 1676 en werd daarna nooit meer in volle glorie hersteld. Tegen de 18e eeuw restte er slechts een ruïne, die nog korte tijd als gevangenis dienstdeed.

Leo van den Ende schildert het slot hier alsof het nog volledig in zijn kracht staat – een poortwachter loopt net de brug over, de ramen staan open, het water is helder. Het beeld geeft ons niet alleen een blik op de architectonische schoonheid, maar ook een glimp van het leven zoals het er ooit moet hebben geklonken.

Het is alsof de kunstenaar ons een reis gunt naar een tijd waarin Slot Teijlingen niet symbool stond voor verval, maar voor macht, beschutting en statige rust.