Rob van Assen
't Stille Zuie, Noordwijk

Een zachte winterlucht hangt boven Noordwijk zo omstreeks 1895. De daken van ’t Stille Zuie, een oud vissersbuurtje aan de Abraham van Royenstraat, liggen onder een dunne laag sneeuw. De schoorstenen steken als rode bakens omhoog, en uit enkele stijgt nog een rookpluim op, een teken dat er binnen gestookt wordt.

Hier woonden vroeger veel Noordwijkse vissers met hun gezinnen. Kleine huisjes, dicht tegen elkaar gebouwd, beschut tussen de duinen. Achter de ramen flikkert het licht, voor de deuren ligt hout en visgerei, bedekt met sneeuw. Het leven was eenvoudig, maar ook hecht.

In de verte steekt de Visserskapel uit de Hoofdstraat boven de daken uit, herkenbaar aan haar klokvormige toren. De duinen eromheen lijken de wijk te omarmen, alsof ze het dorp beschermen tegen de wind van zee.

Dit rijtje huizen verdween in de jaren zeventig, maar in het schilderij van Rob van Assen blijft het voortbestaan, stil, verstild bijna. Je hoort geen geluid, alleen de stilte van een winterdag, waarin het leven zich even naar binnen heeft teruggetrokken. Een klein stukje Noordwijk dat de tand des tijds in verf heeft overleefd.